Nedko Solakov. The Miner’s Dream
De Bulgaarse kunstenaar Nedko Solakov begint zijn carrière in de jaren 1980 na zijn studies schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten van Sofia, gevolgd in 1986 door een opleiding aan de Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen (HISK).
Hij begint in een gespannen sociopolitieke context: Bulgarije is dan nog onder de invloed van het Sovjetregime. Al heel vroeg stelt hij zich kritisch op ten opzichte van het regime. Die houding zal hij in zijn hele carrière blijven aannemen door regelmatig hedendaagse politieke en sociale kwesties aan te snijden.
Schrijven en vertellen nemen een centrale plaats in zijn werk. Aan de hand van tekst verlevendigt Solakov zijn werken en installaties met ironie, mild sarcastische humor en zelfspot.
Als multidisciplinair beeldend kunstenaar verkent hij de meerduidigheid van taal en ideeën, en speelt hij met de veelheid van dragers en materialen. Achter de neppe naïviteit van zijn beeldtaal ontplooit zich een complexe praktijk die zowel geëngageerd, poëtisch en speels is.
Met A Cornered Solo Show plaatst Nedko Solakov sinds 2021 zijn creaties op discrete plekken in musea — tussenruimtes die vaak over het hoofd gezien worden zoals een inkomhal, een trappenhal of een vestiaire. Hij toont er tekeningen, schilderijen, collages en handgeschreven teksten en speelt met de wanden en de hoeken. Zo creëert hij een soort van tentoonstelling in de marge en initieert hij een dialoog van medeplichtigheid tussen het werk, de plek en de bezoekers. Zijn interventies gaan over actuele onderwerpen — oorlogen, ecologie, institutionele absurditeiten en museumcrisissen, met een sarcastische ondertoon en persoonlijke reflecties.
Als zesde deel uit de reeks is de tentoonstelling The Miner’s Dream geïnspireerd door verhalen en verlangens die de site van Grand-Hornu doorkruist hebben.
A Cornered Solo Show #6 gaat over de dagdroom van een mijnwerker, een contemplatieve droom op de top van een berg in het bijzijn van zijn gezin. Deze dagdroom geeft hem de kracht om te werken en voedt zijn verlangen naar een vredevol, meditatief bestaan. Dit personage belichaamt zowel de eindeloze cyclus van hard labeur als de vitale afhankelijkheid van hem en zijn gezin om te kunnen overleven. Naar het beeld van Sisyfus mat hij zich onophoudelijk af in een repetitieve taak waarvan het einde telkens opnieuw uitgesteld wordt. Zo wordt een allegorie verbeeld van arbeid als noodzaak, last en drijfveer van hoop.
Voor zijn interventie in het MACS hebben vijf andere instellingen al een installatie uit dezelfde reeks getoond: Musée d’art Moderne Grand-Duc Jean in Luxemburg (MUDAM), Museo nazionale delle arti del XXI secolo in Rome (MAXXI), Slot Belvédère in Wenen, de National Art Gallery van Sofia en Ludwig Museum in Boedapest.
----------
Nedko Solakov is geboren in 1957 in Cherven Bryag in Bulgarije. Hij leeft en werkt in Sofia.
Sinds de jaren 1990 is het werk van deze kunstenaar getoond op talrijke prestigieuze kunstevenementen zoals de Biënnale van Venetië en São Paolo en documenta in Kassel. In 2007 ontving hij tijdens de 52e Biënnale van Venetië de prijs ‘Honourable Mention to an artist exhibited in the central international exhibition’.
The Miner’s Dream
Door Nedko Solakov
Er was eens een mijnwerker die hard werkte om zijn gezin te onderhouden. Wanneer hij via de schacht afdaalde, opeengepakt in de liftkooi met zijn collega-mijnwerkers, viel hij soms enkele seconden in slaap. Hij had altijd dezelfde droom: plots stond hij samen met zijn gezin op de top van een prachtige berg die zo hoog was als de diepste schacht in de mijn waar hij werkte. Die berg was natuurlijk veel hoger dan de heuvel die gekend was als ‘de hoogste berg in heel België’, maar die slechts 694 meter hoog was. De veel hogere berg in zijn droom was zo mooi, zeker wanneer de lichtinval veranderde: van ochtendberg naar namiddagberg en daarna naar zonsondergangberg, schemeringberg, berg-bij-maanlicht ‘s nachts en dan opnieuw zonsopgangberg. Dankzij die droom, die slechts een paar seconden duurde, had hij de wilskracht om hard te werken en zijn gezin te onderhouden, ook al voelde hij zich wat geïsoleerd. Hij werd altijd in de hoek van de kleine liftkooi gedrumd door zijn collega-mijnwerkers. (Op een dag, in een naïeve bui, vertelde hij hen over zijn droom.)
Als de curator me carte blanche zou geven, zou ik dit hartverscheurende verhaal kunnen brengen in een van de ruime tentoonstellingszalen. Maar voorlopig, zo lijkt het, blijft het hier, in een hoek gedrumd.
----------
De installatie zal niet toegankelijk zijn van 03.11 tot en met 12.12 als gevolg van de sluiting van het museum voor de opbouw van de komende tentoonstellingen.
